Różnica między zabiegami fosforącymi i pasywacyjnymi w metalach polega na ich celach i mechanizmach.

Fosforowanie jest niezbędną metodą zapobiegania korozji w materiałach metali. Jego cele obejmują zapewnienie ochrony korozji metalowi bazowym, służąc jako podkład przed malowaniem, zwiększenie adhezji i odporności na korozję warstw powłokowych oraz działanie jako smar w przetwarzaniu metalu. Fosforowanie można podzielić na trzy typy w oparciu o jego zastosowania: 1) powlekanie fosfor się, 2) smarowanie z zimnego wytłaczania i 3) dekoracyjna fosfor się. Można go również sklasyfikować według rodzaju zastosowanego fosforanu, takiego jak fosforan cynkowy, fosforan cynkowy, fosforan żelaza, fosforan cynkowy-manganezowy i fosforan manganu. Dodatkowo fosfor się można podzielić według temperatury: fosfor się w wysokiej temperaturze (powyżej 80 ℃), średniej temperatury (50–70 ℃), niskiej temperaturze (około 40 ℃) fosforoty i temperaturze pomieszczeń (10–30 ℃).

Z drugiej strony, w jaki sposób występuje pasywacja w metalach i jaki jest jej mechanizm? Należy zauważyć, że pasywacja jest zjawiskiem spowodowanym interakcjami między fazą metalu a fazą roztworu lub zjawiskami międzyfazowymi. Badania wykazały wpływ mechanicznego ścierania na metale w stanie pasywnym. Eksperymenty wskazują, że ciągłe ścieranie powierzchni metalu powoduje znaczne ujemne przesunięcie potencjału metalu, aktywując metal w stanie pasywnym. To pokazuje, że pasywacja jest zjawiskiem międzyfazowym występującym, gdy metale kontaktują się z medium w określonych warunkach. Passywacja elektrochemiczna występuje podczas polaryzacji anodowej, co prowadzi do zmian potencjału metalu i tworzenia tlenków metali lub soli na powierzchni elektrody, tworząc folia pasywną i powodując pasywację metalu. Z drugiej strony pasywacja chemiczna obejmuje bezpośrednie działanie środków utleniających, takich jak skoncentrowany HNO3 na metalu, tworząc folię tlenkową na powierzchni lub dodanie łatwo pasywnych metali, takich jak Cr i Ni. W pasywacji chemicznej stężenie dodanego środka utleniającego nie powinno spadać poniżej wartości krytycznej; W przeciwnym razie nie może wywołać pasywacji i może prowadzić do szybszego rozwiązania metalu.